به گزارش موتور فروش به نقل از خبرگزاری مهر، «تهران در روز هوای پاک آلوده است» تیتری بود که امروز ۲۹ دی ماه در شبکه‌های مجازی و سایت‌های خبری منتشر شد. تیتر بیان گر همه چیز است.
بر اساس اعلام شرکت کنترل کیفیت هوای تهران، تهرانی‌ها از ابتدای سال تنها ۳ روز هوای پاک داشته اند، این درحالی است که در مقایسه با سال گذشته تهران نشین ها ۱۵ روز هوای پاک را تجربه کرده اند.
گویا قرار است با روی کار آمدن تکنولوژی‌های جدید و دوست دار محیط زیست، در پایتخت هر سال روزهای پاک کمتری نسبت به سال گذشته داشته باشیم و زمانی که همه دنیا به سمت استفاده از ناوگان حمل و نقل برقی رفتند ما همچنان اندر خم حمل و نقل عمومی با سوخت‌های بنزینی و گازوئیلی باشیم.
کدام شهرها آلوده‌ترین شهرهای کشور هستند؟
بر اساس آخرین آماری که بخش دیده‌بانی آلودگی هوای شرکت سوئیسی «آی‌کیو اِیر»، در سال ۲۰۱۸ اعلام کرده است، اولین شهر ایرانی، اندیمشک خوزستان است که با میانگین ۲/ ۳۹ میکروگرم ذرات کمتر از ۵/ ۲ میکرون در یک متر مکعب هوا، در جایگاه ۲۳۰ آلوده‌ترین شهرهای جهان در ۲۰۱۸ قرار گرفته است. مشهد با میانگین ۶/ ۳۰ و اصفهان با میانگین ۶/ ۲۷ نیز به ترتیب دومین و سومین شهر آلوده ایران در ۲۰۱۸ بودند. بر خلاف تصورات، تهران اما با میانگین ۱/ ۲۶ میکروگرمی، در رده چهارم آلوده‌ترین شهرهای ایران قرار دارد.
سال‌هاست که طی تحقیقات و بررسی‌های علمی متعددی که صورت گرفته منشأ آلودگی هوا در تهران و سایر کلانشهرها تقریباً مشخص شده و این موضوع چیز پنهانی نیست. نگاهی به تاریخ قانونگذاری ایران در این زمینه نشان می‌دهد که موضوع آلودگی هوا تلویحاً از سال ۱۳۲۸ مورد توجه قانونگذار بوده و صریحاً هم در بند ۲۰ ماده ۵۵ قانون شهرداری (اصلاحیه سال ۱۳۴۵) مسئولیت شهرداری‌ها در این زمینه کاملاً مشخص شده است. بعد از انقلاب هم توجه ویژه ای در اصل ۵۰ قانون اساسی کشور به این موضوع شده است، قانونی که به صورت انحصاری و دقیق به موضوع آلودگی هوا پرداخته است.
سرانجام قانون هوای پاک چه شد؟
قانون نحوه جلوگیری از آلودگی هوا مصوب ۱۳۷۴ با وجود برخی توفیقات جزئی در اجرای آن به دلیل پاره‌ای از ایرادات موجود در سال ۱۳۹۶ جای خود را به قانون هوای پاک داد. نگاهی کوتاه به قانون هوای پاک نشان می‌دهد که این قانون علاوه بر مزیت‌های متعدد حقوقی و نوآوری‌هایی که در نگاه به مسئله آلودگی هوا نسبت به قانون قبل دارد، مهمترین نقطه قوت و اتکای آن شفافیت آن در تعیین وظایف نهادهای مسئول است.
مکلف شدن وزارت کشور به افزایش سالانه ۵ درصد ناوگان حمل و نقل عمومی در شهرها و کلانشهرها با اولویت شهرهای بزرگ، تعیین استاندارد برای حامل‌های انرژی و مکلف شدن وزارت نفت به عرضه سوخت تولیدی کشور از جمله بنزین، نفت سفید و نفت کوره، مطابق استانداردهای ملی حداکثر سه سال پس از لازم الاجرا شدن قانون هوای پاک، عرضه کند، مکلف شدن وزارت راه و شهرسازی و جهاد کشاورزی برای ایجاد کمربند سبز شهرها و روستاهای تحت تأثیر گرد و غبار، مکلف شدن سازمان محیط زیست در جلوگیری از انتشار امواج غیرمجاز رادیویی با ایجاد مرکز پایش، واریز درآمد حاصل از لایحه هوای پاک به حساب خزانه داری کل کشور و هزینه کرد آن صرفاً جهت مقابله با منابع آلوده کننده هوا، مکلف شدن وزارت نیرو نسبت به توسعه، تولید و عرضه انرژی‌های تجدید پذیر و پاک به نحوی که حداقل ۳۰ درصد افزایش سالانه ظرفیت برق کشور از انرژی‌های تجدید پذیر تأمین شود.
مکلف شدن سازمان جنگل‌ها و مراتع به مهار سالانه حداقل ۳۰۰ هزار هکتار از کانون‌های تولید گردوغبار، مکلف شدن وزارتخانه‌های جهاد کشاورزی و راه و شهرسازی به ایجاد حریم سبز در بزرگراه‌ها و کمربند سبز در شهرها و روستاها، مکلف شدن وزارت صمت و سازمان محیط زیست برای انتقال واحدهای تولیدی و صنعتی آلاینده به خارج از مناطق مسکونی توسط، مکلف شدن خودروسازان و واردکنندگان به ارائه ضمانت دو ساله پیمایش برای خودروها جهت تعویض قطعات آسیب دیده کنترل آلودگی خودروها، ممنوعیت سوزاندن بقایای گیاهی اراضی زراعی و انباشت پسماند بیمارستانی و صنعتی در فضای باز توسط شهرداری‌ها، مکلف شدن وزارت جهاد کشاورزی به عملیات بیابان زدایی در مناطق بحرانی و زیست بوم‌های حساس و مکلف شدن شهرداری‌ها به گسترش سیستم حمل و نقل عمومی، مسیرهای دوچرخه سواری و پیاده روی برای مردم از جمله مهمترین تکالیفی است که در این قانون برای ۱۶ نهاد مسئول تعیین شده است.
موضوع ورود جدی نهادهای نظارتی زمانی اهمیت و اولویت پیدا می‌کند که ما بدانیم طبق آخرین آمار رسمی اعلام شده، سالانه بیش از حدود ۱۰ هزار نفر در کشور و بیش از ۴ هزار نفر در تهران بر اثر آلودگی هوا جان خود را از دست می‌دهند. درواقع اگر این نهادها به وظایف خود عمل کرده‌اند که چه بهتر، ولی اگر عمل نکرده‌اند، ضمن برخورد قضائی لازم باید عنوان کرد که عامل آلودگی هوای تهران و کلانشهرها مازوت نیست، بلکه ناکارآمدی و بی مسئولیتی است!
